Cichowąż

 

 

Tekst prezentujemy dzięki uprzejmości wydawnictwa „Fabryka Słów”. Jest to początek drugiej części losów Vespera, powieści „Renegat”, która ukaże się nakładem wydawnictwa.

 

 

 

 

1.

Głuche, łkające zawodzenie wiatru. Piskliwe jęki powietrza, przeciskającego się z trudem przez wąskie szczeliny pomiędzy belkami. Wszechobecny zapach zbutwiałego drewna, woń zgnilizny, rozpadu, wilgoci.

Cichowąż, ta nazwa pojawiała się w umyśle nie wiadomo skąd.

Czasem jęki wiatru wzmagały się, rosły, a spomiędzy nich przedzierał się jakiś rozpaczliwy krzyk. Dojmująca skarga, wołanie o pomoc.

Vesper nie chciał nic o tym wiedzieć. Nic a nic.

W krótkich, urywanych przebłyskach świadomości zdawał sobie sprawę tylko z jednego: nie chce tu być, za nic w świecie nie chce tu być. Kiedy go budzili, nie otwierał oczu, unosił tylko głowę i posłusznie wypijał parę łyków napoju, podawanego mu w kubku przez czyjeś szorstkie dłonie. Zaraz potem miękko zapadał się z powrotem w krainę niebytu, której najchętniej nie opuszczałby wcale.

Na dnie nicości czaiło się coś groźnego, odrażającego, coś oślizgle strasznego, niczym zdradziecko ukryty w trawie wąż. Wpełzało w ciszę nieistnienia, rozdzierało sny, szarpało spokój kłami, z których kapał lęk. Czasem można było zamknąć oczy, wysilić się trochę, przegnać demona i nie patrzeć nań, a wtedy uciekał w głębiny podświadomości, poskromiony na chwilę. Ale zawsze wypełzał z powrotem, zawodząc wciąż tę samą, jakby poskładaną z urywków, pieśń:

Węże rozkoszy

Pełzną po skórze mej głowy

Pod włosami

Wszystko jedno

Może umrę dla tej chwili

Wszystko jedno

Nikt mi już teraz nie przeszkodzi

Nikt mnie nie powstrzyma

Lubię to

Chociaż chce mi się płakać

Ale to zaraz minie

Krew

I wróci

Ekstaza

Krew

Wtedy Vesper zrywał się z krótkim, dojmującym krzykiem. Nie otwierał jednak oczu, siłą powstrzymując wymykające się spod powiek łzy. Zmuszał się, by znów się położyć. To tylko kryzys, powtarzał sobie, dół, który trzeba przetrwać... Z tą myślą zapadał w nieświadomość. A tam Wąż bezszelestnie rozwijał swoje sploty.

 

2.

Brutalne szarpnięcie za ramię wyrwało go po raz kolejny z krainy niebytu.

– Czy ten cholerny pies zamierza kiedykolwiek wstać? – wysyczał gniewny głos.

Vesper dźwignął w górę powieki, ciężkie niczym z betonu. Nie zobaczył niczego, ciemność spowijała go dookoła, na podobieństwo złowrogi całun. Zamrugał kilkakrotnie, z wyraźnym trudem, czując, jak narasta w nim strach. Odkąd przebudził się dla Nocy, nie zdarzyło się jeszcze, żeby znalazł się w tak idealnym mroku. Jego wrażliwe oczy wychwytywały przecież nawet najmniejsze wiązki fotonów.

A tutaj nic. Ciemnia doskonała.

– Jeszcze nawet nie widzi... – mruknął ktoś inny wyjaśniającym, nieco proszącym tonem. – Przejście jest trudne, potrzebuje czasu.

– W dupę kopany maminsynek! – warknął ten pierwszy. – I co, będziemy go tak karmić do skończenia świata? Ta kobieta stanowczo sobie zbyt wiele wyobraża...

– Lord Renegat wydała jednoznaczne rozkazy. – Tym razem drugi głos zabrzmiał ostro, zdecydowanie. – Nocarz ma pozostawać pod opieką tego Domu, póki nie będzie w stanie sam się o siebie zatroszczyć.

– Nocarz! – prychnął tamten, pośpieszne kroki zastukały głucho o drewnianą podłogę. – Pierdolony pies... – Trzasnęły z hukiem zamykane drzwi.

Kroki zadudniły na korytarzu, po czym ucichły, zlały się ze wszechobecnym jękiem wiatru.

– Nie martw się – powiedział ten drugi, jakimś takim dziwnym, odrętwiałym głosem. – Wyjdziesz z tego, nasza Pani odwaliła kawał dobrej roboty. Wyjdziesz z tego na pewno.

Vesper powoli poruszył głową w górę i w dół, w niemym potaknięciu. Położył ją z powrotem na poduszce i zacisnął powieki. Znów zaczął odpływać do krainy Węża.

– Jeszcze wstaniesz... – westchnął tamten. – Jeszcze będziesz żył.

Jego ton bynajmniej nie wskazywał na to, że była to dobra wiadomość.

 

3.

Tym razem, gdy go obudzono na kolejny posiłek, natychmiast otworzył oczy. Wszechobecna ciemność wciąż jednak pozostawała nieprzenikniona. Ktoś siedział koło niego na łóżku, podsuwając mu krawędź kubka do warg, ale Vesper nie widział go wcale.

– Dlaczego nic nie widzę? – wyszeptał słabo. – Co... co się ze mną dzieje?

– Pij – powiedział ktoś, nie sposób było odróżnić, czy to ten sam, który był poprzednio, czy może ktoś inny. – Musisz nabrać sił.

Vesper posłusznie zaczął przełykać ofiarowany mu płyn. Potem spróbował obrócić twarz w kierunku, z którego dochodził głos. Uniósł pytająco brwi.

– Dość długo żyłeś na sztucznej krwi – powiedział wreszcie tamten. – W takiej sytuacji przejście na prawdziwą daje niesamowitego kopa, podobno.

– Podobno? – zdziwił się Vesper odruchowo. – A tobie nie dało?

– Ja zaczynałem od razu na prawdziwej – stwierdził rozmówca i podniósł się, sprężyny łóżka jęknęły cicho – Ale ty byłeś w bardzo ciężkim stanie, kiedy po raz pierwszy doświadczyłeś jej mocy. Nic więc dziwnego, że twój organizm zareagował tak gwałtownie, przecież Lord uratowała cię niemalże w ostatniej chwili. Teraz zdrowiejesz. – Nagle zniżył głos do szeptu. – I wiesz, radziłbym ci się nieco z tym zdrowieniem pośpieszyć. Strix, Pan tego Domu, bardzo się już niecierpliwi.

– Co to za dom? – wyszeptał cicho Vesper, ale nie doczekał się odpowiedzi, kroki tamtego oddaliły się od łóżka a potem zginęły za trzaśnięciem drzwi.

– Co to za dom... – powtórzył więc gdzieś w pustkę. – Co to za dom...

Położył głowę, zamknął oczy. A potem otworzył je nagle, wpatrując się z przerażeniem w ciemność przed sobą.

Rozświetliła się wstrząsającym obrazem.

Lord Ultor leży na ziemi w rozpełzającej się pośpiesznie dookoła kałuży krwi.

Vesper zadygotał, przełknął ślinę. Setki różnych scen zaczęły pojawiać się przed mu oczyma, przepychając się w szalonej galopadzie.

Ultor stoi przed nim, świst jego miecza wydziera mu z szyi krwawą fontannę.

Księżyc zalewa srebrem bazę nocarzy.

Płoną budynki Polfy Tarchomin.

Okruszek wyciąga swego Glocka tuż ponad jego ramieniem, zaraz strzeli...

Świat migocze na tle kółka z krzyżykiem, głos Nidora rozkazuje: „teraz!”. Pada strzał.

Głowa renegata spada na kamienną posadzkę Bunkra.

Aranea idzie korytarzem szpitala, na tacy przed nią kołyszą się z brzękiem próbówki z krwią.

Lubię to

Chociaż chce mi się płakać

Ale to zaraz minie

Krew

I wróci

Ekstaza

Krew

Zaśpiewał Wąż.

Vesper zdusił w gardle spazmatyczny szloch.

Ultor leży na ziemi w rozpełzającej się pośpiesznie dookoła kałuży krwi.

– Zabiłem go – wychrypiał słabo. – Nie jestem nocarzem, jestem renegatem.

Jakiś odbłysk na dole przykuwa jego uwagę. Na podłodze, tuż obok łóżka, leży jego legitymacja oficera ABW. Migotliwe światło gwiazd odbija się zimnym blaskiem od srebrnego orzełka w koronie.

Vesper zamrugał oczami, nie będąc pewien, czy widzi ją naprawdę, czy to tylko napłynęła kolejna z wizji. Podniósł się, wychylił, sięgnął ręką...

Orzełek wyrywa się nagle z okładek, pozostawiając za sobą porozdzierane strzępki skóry i papieru. Wciąż migocząc, wzbija się do góry szybkimi uderzeniami skrzydeł. Leci śpiesznie ku oknu... i nagle z głuchym trzaskiem uderza w szybę. Powoli zsuwa się, znacząc na niej krwawy ślad. Wreszcie jego bezwładne ciałko niknie gdzieś w ciemnościach.

Vesper schwycił głowę dłońmi w szalonej udręce.

– Nie chcę tu być! – wykrzyczał spazmatycznie. – Wypuśćcie mnie stąd!

Nikt mi już teraz nie przeszkodzi

Nikt mnie nie powstrzyma

Odezwał się znowu Wąż.

Były nocarz zaczął wrzeszczeć, ile sił.

Dom odpowiedział ochoczo na to wezwanie, zalewając go kakofonią własnych dźwięków: ponurym skrzypieniem podłóg, tajemniczym krzykiem wydzieranym gdzieś spomiędzy pokojów oraz posępnym zawodzeniem wiatru.

Krew

Powiedział Wąż.

 

4.

Jakaś twarz pochyliła się nad Vesperem, wydawała mu się znajoma. Zamrugał oczami, wpatrując się w nią chciwie. Halucynacja czy...?

– O, widzisz – oznajmił przybysz, prostując się, cień uśmiechu przemknął mu przez twarz. – Nareszcie.

– Czy my się już kiedyś spotkaliśmy? – zapytał Vesper i przyjął od niego kubek z krwią. – Bo wydaje mi się...

Tamten natychmiast odwrócił głowę. Przez chwilę patrzył w bok, na ścianę zbudowaną z drewnianych belek. Lekki nalot pleśni znaczył na nich białawe plamy, renegat przypatrywał im się z uwagą. Wreszcie znów spojrzał na Vespera.

– Nie w tym życiu – powiedział zdecydowanie. – Nie sądzę. Nazywam się Later, to raczej ci się z niczym nie kojarzy. A teraz pij.

Fala przyjemnego gorąca rozlała się po ciele Vespera, gdy tylko przełknął pierwszą porcję krwi. Popatrzył więc na tamtego, uniósł kubek w górę.

– Jakaś inna ta krew? – rzucił pytająco. – Z... – zawahał się chwilę, po czym dokończył gładko. – Z dopalaczem?

– Niee – zaprzeczył szybko Later. – Zwykła, tyle że naturalna. To tak działa, miło, ciepło i przyjemnie. Znaczy, zdrowiejesz. To dobrze, Pani się ucieszy. Jeszcze tylko inicjacja i spadamy stąd czym prędzej. – Spojrzał ponownie raz na zapleśniałą ścianę, tym razem nie kryjąc niechęci. – Oby jak najprędzej – powtórzył z westchnieniem.

– Co to za dom? – zapytał Vesper, krew przyjemnie szumiała mu w głowie. – Gdzie jesteśmy?

– Cichowąż – odparł tamten. – Bagna w Puszczy Kampinoskiej. Strix jest panem tego Domu. To stary Wojownik, więc będzie cię nienawidził jak psa. Im szybciej się stąd wyniesiemy, tym lepiej – powtórzył niespokojnie.

Vesper poczuł, jak ręka trzymająca kubek z krwią zaczyna mu drżeć. Dołożył więc czym prędzej drugą, ściskając naczynie przed sobą, niczym pistolet.

– Wojownik? – zapytał z nadzieją w głosie. – Prawdziwy?

Later popatrzył na niego z dość nieodgadnioną miną.

– Tak, prawdziwy – powiedział, odwrócił się nagle i podszedł do drzwi. – Wojownik. Nie taki pachołek do zabijania jak ty – rzucił dość zgryźliwie, po czym wyszedł z pokoju.

„Jestem nocarzem!” – chciał zawołać w ślad za nim Vesper, ale głos uwiązł mu w gardle.

Ultor leży na ziemi w rozpełzającej się pośpiesznie dookoła kałuży krwi.

– Nie jestem nocarzem – wyszeptał, wpatrzony w obraz, który znów przesłonił mu rzeczywistość. – Jestem renegatem.

Nie jestem renegatem, chciał krzyknąć, jednak nie zdołał wykrztusić ani słowa, jakby niemożliwym było wypowiedzenie tak oczywistej nieprawdy. Potrząsnął rozpaczliwie głową, z całych sił pragnąc pozbierać potrzaskaną świadomość i powrócić do realnego świata. Rozejrzał się po pokoju, w poszukiwaniu okna, znaczonego śladem krwi. Jego wzrok napotkał jedynie ściany, zbudowane z surowych, sosnowych belek. Brak jakichkolwiek mebli, poza jego łóżkiem, żadnych okien, w rogu ledwo widoczne, drewniane drzwi. Malutkie, ciemne pomieszczenie, niczym trumna XXL.

Powoli opadł na poduszki.

– Może lepiej by było w ogóle się nie obudzić – wychrypiał, zamykając oczy. – Ani dla Nocy, ani dla renegatów, ani...wcale?

Krewwwww

Zaśmiał się Wąż w odpowiedzi.

Nadeszły sny.

 

5.

– Wstawaj! – zażądał twardo surowy głos.

Vesper otworzył oczy natychmiast. Przed łóżkiem, w dumnej, władczej pozie stał wysoki, ciemnowłosy wampir. Jego twarz również wydała się Vesperowi znajoma, nie zapytał jednak o nic, tylko dźwignął się powoli na łokciach. Popatrzył na przybysza pytająco.

– Jestem Strix – oznajmił tamten lodowatym tonem. – Jestem...

– Panem tego domu – wszedł mu w słowo Vesper. – Wiem.

Nagle fala porażającego bólu ogarnęła całe jego ciało. Jakby wszystkie nerwy zostały podpalone po kolei, a teraz płonęły żywym, bezlitosnym ogniem. Zwinął się w niepohamowanych drgawkach, spadł z łóżka na twardą, drewnianą podłogę.

Wtem ból ustał, jak gdyby go nigdy nie było. Vesper pozostał na ziemi, dysząc ciężko i zalewając się potem. Wpatrywał się w Strixa, osłupiały, wciąż nie mógł uwierzyć w to, co się przed chwilą stało.

– Następnym razem, zanim ośmielisz się mi przerwać lub choćby odezwać niepytany... – wyrzekł tamten z mocą. – Połóż się od razu na ziemi. Oszczędzisz sobie siniaków. Lord Renegat nalegała, żeby pozostawić cię przy życiu. Ale nie mówiła, że mam być dla ciebie jakoś wyjątkowo miły. – Pochylił się nieco nad leżącą wciąż na podłodze ofiarą, oczy zwęziły mu się w ziejące nienawiścią szpareczki. – I nie zamierzam być miły dla nikogo, a zwłaszcza dla pierdolonego psa. Czy to jasne? – Nie doczekał się odpowiedzi, powtórzył więc gniewnie: – Czy to jasne, odpowiadaj, zasrańcu!

Vesper zacisnął wargi.

Jeden po drugim, zaczęły zapalać się nerwy, najpierw prawej ręki, później lewej. Potem przyszła kolej na pierś, brzuch, wreszcie płomień pomknął niżej, aż do stóp. Ból trząsł całym jego ciałem, nie wydzierając zeń jednak ani jednego słowa.

– Niewychowany gnojek jesteś – powiedział Strix i odpuścił nagle, cierpienie zniknęło. – Gospodarzowi należy odpowiadać na pytania, choćby z grzeczności. Ale kto miał cię kultury nauczyć, ten prostacki rzeźnik, twój pan? – Wyprostował się, splunął na podłogę koło głowy Vespera. – Nic dziwnego, że nawet nie raczysz się ruszyć, by się zatroszczyć o swoje wyżywienie. Będziesz nam tu siedział na głowie, jak pasożyt? Tłusta wesz? – Pochylił się znowu nad leżącym. – Co?

Vesper skulił się od razu, w oczekiwaniu na kolejną falę bólu. Nie nadeszła jednak, tylko Strix zaniósł się głośnym, szyderczym śmiechem.

– Wstawaj! – zażądał twardo, wyprostował się i podszedł do wyjścia.. – Nie dostaniesz więcej krwi, póki na nią nie zapracujesz, dość tego! – Opuścił pomieszczenie, drzwi zamknęły się za nim z głośnym trzaśnięciem.

Vesper chwiejnie poniósł się na rękach, kolanach, wreszcie udało mu się usiąść.

– I dobrze – powiedział nagle, w ślad za nieobecnym. – Nie dostanę krwi i umrę z głodu, i najlepiej będzie. Dokładnie tak.

Przed oczami znów pojawił się znajomy obraz.

Nocarze i pretorianie zrywają się z miejsca, wysypują się w dół, pędząc czym prędzej do znieruchomiałego na ziemi Lorda. Renegaci prują do nich, jak do kaczek, pełną nieskrywanej satysfakcji kanonadą. Kule świszczą w powietrzu, rykoszetują wśród ścian. Nocarze dopadają Ultora, chwytają go pośpiesznie, biegną ku hallowi głównego wyjścia, ostrzeliwując się z wyraźnym trudem. Nie ma nikogo, kto nie dostałby chociaż raz. Vesper słyszy ich telepatyczny, rozpaczliwy krzyk.

– Zdradziłem cię, Panie... – wyszeptał cicho. – I was, bracia. Zawiodłem. Niech więc będzie i tak.

Może umrę dla tej chwili

Wszystko jedno

Oznajmił z ożywieniem Wąż.

Krewww...

Ekstaza

Krew

Zaczął śpiewać w kółko.

– Spierdalaj! – rzucił mu Vesper, podpełzł na czworakach do łóżka i zaczął się na nie wspinać z mozołem. – Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, ślubuję... – urwał nagle, szukając w głowie dalszej części tekstu przysięgi. – Ślubuję... – powtórzył bezradnie, przed oczami wirowała mu coraz głębsza ciemność.

Osunął się z powrotem na drewnianą, śliską podłogę, upadł na boku. Resztkami sił zwinął się w kłębek, jak bezbronny płód.

Nikt mi już teraz nie przeszkodzi

Nikt mnie nie powstrzyma

Lubię to

Wycedził z satysfakcją Wąż, wciągając go do swojej nory.

 

6.

Later pochylił się nad leżącym.

– Chodź, pomożesz mi – powiedział. – Strix się upiera, żebyś już się włączył w działalność Domu. Co było do przewidzenia... – westchnął ciężko.

Vesper z trudem otworzył zapuchnięte powieki.

– Dlaczego mnie od razu nie zastrzelicie? – zapytał słabo. – Przecież ja nie...

– Aranea chce cię dla siebie – przerwał mu tamten kategorycznym tonem. – Jesteś jej spektakularnym sukcesem, nawróconym nocarzem. Masz tylko wydobrzeć i nauczyć się paru rzeczy. Przejść przez Dom, jak my wszyscy. Potem czeka cię życie usłane różami, nie zdziwię się, jak cię weźmie do swojej osobistej ochrony... – urwał, machnął ręką. – Chodź, pomożesz. Przecież i tak nie masz innego wyjścia.

Vesper dźwignął się z podłogi. Poszło mu to znacznie lepiej niż poprzednio, skonstatował z ulgą.

– Ano, zdrowiejesz. – Pokiwał głową Later. – Teraz już będzie tylko lepiej i lepiej, zobaczysz – przerwał, pod wpływem jego niespokojnego spojrzenia. – Nie, stary, nie czytamy tu sobie w myślach. I tak masz to wszystko wypisane na twarzy, nie ma takiej potrzeby. Ale czytanie w myślach byłoby nieeleganckie, to tak, jakbyś podglądał kogoś w toalecie. – Skrzywił się, pełen dezaprobaty. – Nie dziwię się jednak, że o tym pomyślałeś, biorąc pod uwagę twoje pochodzenie. Tylko takie gnojki bez klasy jak Lord Kat i ich pomiotła robią podobne numery.

– Lord Kat? – zapytał Vesper, opierając dłoń o ścianę, wciąż jeszcze kręciło mu się w głowie.

– Ultor – warknął renegat z nieopisaną mieszaniną nienawiści i pogardy. – Zawszony gnojek. Gnida, karierowicz, kat.

Vesper wbił w niego rozjarzone wściekłością spojrzenie.

– Po pierwsze, nie mów tak o Lordzie Wojowniku, pieprzony renegacie! – wysyczał. – Po drugie... – urwał nagle, i dokończył ściszonym głosem. – Nie mów tak o umarłych.

Tamten roześmiał mu się prosto w twarz.

– Po pierwsze, sam jesteś pieprzonym renegatem – odparł z naciskiem. – Po drugie, jesteś też wyjątkowo mizernym strzelcem. Niestety.

Były nocarz zachłysnął się, po czym zaniósł raptownym, chrapliwym kaszlem, aż oczy zaszły mu łzami. Nagle pod czaszką eksplodowała mu fontanna ulgi i nadziei.

– Ultor... żyje? – zapytał, gdy tylko udało mu się zaczerpnąć tchu.

– Taaa – Later wykrzywił wargi z niesmakiem. – Tak żenująco spartaczonej zdrady, jak twoja, dawno już nie oglądano. Właściwie, to oprócz odrobiny propagandy, niczego nie wnosisz w posagu. Ale cóż, dobre chociaż to.

Wrócę, pomyślał Vesper z mocą. Wrócę do naszych. Choćby na kolanach. Poproszę Lorda, żeby mnie przeczytał, żeby zrozumiał, że przecież nie chciałem... I przyniosę mu wianuszek renegackich głów w prezencie. I to tych z najwyższej półki. A potem może mnie ściąć, jeśli wola.

– Co mam zrobić? – zapytał głośno. – Jak tu się u was... Zarabia na życie?

Renegat odwrócił się i ruszył do drzwi.

– Wziąłeś się w garść, widzę – mruknął. – Dobrze. A więc chodź, zobaczysz sam.

 

7.

Wąski, ciemny korytarz doprowadził ich do sporej sali. Była całkowicie pusta, bezokienna, po kilka par drzwi widniało na każdej ze ścian. Do tego wszechobecny zapach pleśni, wilgoci, zbutwiałego drewna... i czegoś jeszcze, czego na razie Vesper nie był w stanie rozpoznać.

Nagle zobaczył Strixa, stojącego tuż naprzeciwko, w odległości zaledwie kilku kroków. Zamrugał oczami w niechętnym podziwie: jak ten stary wampir dostał się do środka? A może był tu od początku, tylko potrafił się ukryć... Jak wąż.

Wzdrygnął się lekko, czując, jak po plecach spacerują mu nieprzyjemne ciarki. Wszystko tutaj jest takie oślizgłe, odrażające, wstrętne... Gadzie gniazdo, z wijącym się wśród zbutwiałych ścian lękiem. Zróbmy, co trzeba, a potem wynośmy się stąd. I spróbujmy jakoś dostać się do naszych. A potem niech się dzieje, co chce.

– Kandydat gotowy – oznajmił Later. – Możemy zaczynać.

Strix wpatrzył się w Vespera, pełen okrucieństwa uśmiech wypełzł mu na wąskie wargi.

– Więc uważasz, że jesteś Wojownikiem, tak? – rzucił prowokacyjnym tonem. – W takim razie chyba od razu zaczniemy na poważnie, bez bawienia się w przedszkole dla początkujących wąpierzy...

– Lord Renegat zaleciła standartową procedurę – orzekł zdecydowanie Later. – Rób, co do ciebie należy... Panie – dorzucił tytuł z wyraźną niechęcią.

– Szczeniaczek – prychnął Strix z pogardą, odwrócił się i podszedł do drzwi w prawej ścianie. – Może pomiziaj kundelka po brzuszku, żeby się nie popłakał, zanim się stanie mężczyzną. – Splunął na podłogę i otworzył drzwi zamaszystym ruchem. – Zapraszam.

Weszli za nim.

Vesper poczuł, jak zdradliwa fala gorąca omiata go i wspina się, aż do gardła. Przełknął ślinę, z trudem obracając językiem w nagle wyschniętych ustach. Wpatrzył się w postać, rozciągniętą na drewnianym stole na środku pokoju.

Człowiek.

Nieprzytomny, rozebrany do pasa, przykuty był do blatu, popstrzonego brązowymi plamami zaschniętej krwi. Zapewne został odurzony jakimiś środkami, nie ruszał się bowiem prawie wcale, tylko płytki oddech delikatnie unosił jego nagi tułów. Leżał na brzuchu, głowę miał przymocowaną do stalowej obręczy wystającej poza blat, tak by szyja była tuż za półokrągłym wcięciem stołu. Tuż pod nią, na podłodze, stał drewniany cebrzyk.

– Pokaż – rzucił Strix.

Later podszedł do narożnej szafy. Otworzył skrzypiące drzwi, popatrzył na piętrzący się stos plastikowych, opakowanych w sterylną folię wiader. Wspiął się na palce, wyjął jedno z nich. Zamaszystym ruchem zdarł zeń folię i rzucił ją w kąt. Zaszeleściła, turlając się przez chwilę po podłodze, po czym zamarła w bezruchu.

Na półce z prawej strony stały szklane ampułki. Later pochwycił pierwszą z brzegu, skruszył jej szyjkę. Wlał zawartość do wiadra, potrząsnął nim, by roztwór został rozprowadzony równo po dnie.

– Cytrynian sodu – oznajmił. – Przeciwkrzepliwy. Plus dodatki: kwas cytrynowy, dekstroza, fosforany, adenina... Takie tam stabilizatory.

Wstawił wiadro do cebrzyka, a potem wyjął z szuflady ostry, nieco zakrzywiony nóż. Błysnął ostrzem w kierunku Vespera.

– Zaczynasz sam czy najpierw pokazówka? – spytał rzeczowo.

Vesper przełknął ślinę, wargi mu zadrżały. Owszem, zabijał już, i to z bliska, strzałem z przyłożenia. Ale to beznamiętne szlachtowanie tutaj było czymś tak nierealnym, czymś tak niesłychanie upiornym... Z trudem przekonywał samego siebie, że to jednak rzeczywistość, a nie kolejny z koszmarów krainy Węża.

Zaskrzypiały nagle belki, to Strix oparł się o ścianę, splatając przedramiona. Patrzył na Vespera, z wyrazem pełnej szyderstwa nienawiści.

Later wzruszył ramionami. Podszedł do człowieka, lewą ręką odgarnął mu włosy, opadające wzdłuż szyi. Prawą zaś przybliżył nóż...

– Zostaw go!

Vesper rzucił się nagle do przodu, schwycił rękę z ostrzem, mocno zacisnął palce na dłoni tamtego i zagarniającym ruchem wyrwał mu narzędzie. Lewą ręką zadał błyskawiczny cios w skroń, tamten odpowiedział kontrą, obaj spletli się, runęli na podłogę... I nagle były nocarz znieruchomiał, niczym owad porażony toksyną – najwyraźniej Pan Domu postanowił zakończyć ten pojedynek. Later wyplątał się z objęć przeciwnika, wstał i wyłuskał nóż z jego zmartwiałych palców.

– Znalazł się obrońca uciśnionych – wycedził Strix powoli. – Kto się psem urodził, psem pozostanie. Nie wiem, po co Pani Renegat każe nam odrabiać ten cyrk. Nic ten gnojek nie ma z duszy Wojownika, nic a nic.

Ból zawrzał lekko w ciele sparaliżowanego, potem zaczął narastać, aż do poziomu, którego Vesper nigdy przedtem nawet sobie nie wyobrażał. Wyć, pragnął tylko wyć... Jakby odgadując jego życzenie, Strix pozwolił mu rozewrzeć szczęki, spomiędzy których wydarł się natychmiast rozpaczliwy krzyk.

– Dobrze, piesku, powyj sobie, tak – rzucił renegat niedbale. – A ty, młody, bierz się do roboty. Niech nasz drogi gość przypatrzy się dobrze, o co tu chodzi.

Later podszedł do ofiary, przytrzymał jej głowę i jednym, zdecydowanym ruchem przeciął gardło. Tętnice szyjne chlusnęły natychmiast gorącą fontanną krwi. Ciało rozdygotało się w konwulsjach, pomiotało przez chwilę, po czym zwiotczało bezwładnie.

Vesper przestał krzyczeć, owładnięty poczuciem upiornej wręcz bezsilności. Oto zarżnięto na jego oczach człowieka a on nic nie mógł na to poradzić, pomimo wszystkich swoich przysiąg, szczerych chęci, woli walki... Po prostu nic. Patrzył tylko na krew, ściekającą do wiaderka równiutkimi strugami i słuchał, jak gdzieś w głowie, bardzo cichym głosem, śmieje się ten oszalały Wąż.

Later rzucił okrwawiony nóż na stół. Stanął tuż obok Pana Domu, zaplótłszy ręce w identyczny sposób, co tamten. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć.

– No i co? Proste, prawda? – powiedział Strix. – A ty tu robisz jakieś sceny, jakbyś nigdy swojego Lorda Kata nie widział przy pracy. Wstyd. – Odpuścił kontrolę na ciałem Vespera, z szyderczym uśmieszkiem na twarzy.

Były nocarz dźwignął się do pozycji siedzącej. Popatrzył na trupa rozciągniętego na stole, potem na wiadro. Sześć litrów, przemknęło mu przez myśl. Przeciętny człowiek ma sześć litrów krwi. Faktycznie, proste. No cóż, temu już się nie pomoże. Ani żadnemu z tych, którzy tutaj są. I w ogóle nic już się nie da zrobić. Nic. Wydawało mu się, że słyszy odległe echo śpiewu Węża, że gdzieś na granicy słyszalności, na granicy światła i cienia przesuwają się oślizgłe sploty. Nagle nabrał pewności, że gad pełznie po niego. I jest tuż-tuż.

– Wstawaj! – zakomenderował Strix. – Następny należy do ciebie.

– Pierdol się – odparł Vesper powoli. – Po prostu pierdol się, palancie. – Odchylił głowę do tyłu, przymknął oczy. – Nie zmusisz mnie do tego, choćbym miał tu z głodu zdechnąć.

– Chyba nie widziałeś wampira dręczonego głodem krwi – powiedział naraz Later poważnym, ostrzegającym tonem. – To nie są przelewki, stary.

– A wyobraź sobie, że widziałem. – Zaśmiał się były nocarz z dziką satysfakcją. – Jednego z waszych, jak zdychał w celi Bunkra, błagając Lorda o litość. Piękne to było, nigdy nie zapomnę...

Strix znalazł się przy nim natychmiast, w kilku susach. Uniósł go do góry jedną ręką, w jego spojrzeniu wręcz gotowała się nienawiść.

– Byłeś przy nim? – syknął. – Byłeś przy... Attagenie?

W błyskawicznym olśnieniu Vesper zrozumiał, dlaczego twarz Strixa wydawała mu się znajoma. On i Attagen, jak dwie krople wody.

Pan Domu miotnął nim o ziemię z nieskrywaną furią. Vesper potoczył się pod ścianę, pozbierał chwiejnie, usiadł. Tłamszona burza frustracji wylała się nagle z niego szeroką strugą, w gwałtownym poszukiwaniu zemsty. Wściekłość, oto nadchodziła wściekłość, karmiona prawdziwą krwią. Otworzył szeroko oczy.

– Widziałem, jak twój brat lizał dłoń Lorda Ultora, niczym pokorny pies! – wykrzyknął, niemal zachłystując się własną śliną. – Jak klęczał przed nim, błagając o łaskawy cios!

Strix zastygł w bezruchu, tylko jego spojrzenie przywarło zachłannie do ust byłego nocarza.

– Jak kąsał własne ręce, byle tylko posmakować odrobinę krwi... – Vesper zniżył głos do szeptu. – Jak wił się na podłodze, żebrząc o litość. I jak wydał wszystkie wasze plany, co do jednego. Wydał was wszystkich. Byłem przy tym, o tak!

Wilcze oczy Strixa pociemniały, Vesper popatrzył w nie nieulękle. Uderz, uderz, uderz, zaprosił w myślach. No, uderz.

– Pohamuj się, Panie – powiedział szybko Later. – Jemu tylko o to chodzi. Ucieknie nam w ten sposób, dobrze o tym wie.

Strix rzucił w jego kierunku ledwo przytomne spojrzenie.

 – Ten skurwiel... zamęczył... – zaczął mówić urywanie. – On... – Zwrócił wzrok na wroga. – On...

– On jest sługą Aranei – przerwał mu Later twardo. – I nie tkniesz go nawet palcem. Albo złamiesz swoją przysięgę Wojownika.

Pan Domu zamknął z wysiłkiem oczy. Stał przez chwilę w milczeniu. Wreszcie ruszył do stołu, gwałtownym ruchem wyszarpnął plastikowe wiadro z drewnianej kadzi. Wrócił do Vespera i jednym chluśnięciem zatopił go w strudze ciepłej czerwieni.

– Następny jest twój – powiedział nienaturalnie spokojnym głosem. – I już nie będzie tak łatwo. Ale nie tknę cię palcem, o nie.

Wyszedł z pomieszczenia, zdecydowanym gestem wzywając za sobą Latera. Tamten usłuchał, prędko przestąpił próg. Drzwi zamknęły się za nimi z przeraźliwym skrzypnięciem.

 

8.

Nieco bezładnymi, pośpiesznymi ruchami Vesper zaczął ocierać krew z twarzy. Wściekłość, która tak gorliwie buzowała w nim jeszcze przed chwilą, zgasła nagle, bez ostrzeżenia. Poczuł się słaby, zmęczony i głodny. Odruchowo oblizał palce i aż westchnął w poczuciu ulgi. Spojrzał na stół, na którym wciąż leżały wykrwawione zwłoki. Zacisnął pięści, palce pobielały na kostkach.

– Przecież jestem wampirem – powiedział półgłosem. – To jest całkowicie normalne. Piję krew, tak, to jest moje pożywienie, ja piję ludzką krew – zaczął przekonywać samego siebie, w niespokojnym oczekiwaniu tego, co ma nastąpić. – A ludzką krew bierze się z ludzi, a nie z lodówki. Dokładnie tak.

Drzwi otworzyły się nagle, jakaś postać wtoczyła się przez nie, wepchnięta brutalnie do środka. Vesper podniósł wzrok.

Młody, umorusany chłopak, o twarzy napiętnowanej nieopisanym strachem. Kiedy tylko zobaczył trupa na stole i mężczyznę siedzącego pod ścianą w strumieniach czerwieni, zaczął przeraźliwie krzyczeć.

– Przestań – wychrypiał Vesper. – Bolą mnie uszy, zresztą to i tak nie ma sensu, przestań. – Chlapnął na niego resztką krwi z ręki, jakby mógł chłopaka czymś takim odpędzić.

Słyszę, jak pełznie tu Wąż, słyszę jego śpiew. Pożre nas obu, pomyślał. Oszalałem. Może to i dobrze, będę tu siedział, ślinił się i śpiewał gadzie piosenki i nic już nie będzie mnie obchodzić...

Chłopak przywarł plecami do ściany. Zamilkł, zaczął omiatać salę rozgorączkowanym spojrzeniem. Wreszcie dostrzegł na stole porzucony przez Latera nóż. Dopadł do niego w dwóch skokach, pochwycił i wycofał się do przeciwległego kąta. Tam zastygł skulony, ściskając narzędzie drżącymi palcami. Przerzucał tylko zalękniony wzrok to na zakrwawionego mężczyznę, spozierającego nań spod ściany, to na trupa, którego pergaminowa bladość coraz wyraźniej kontrastowała z ciemnym drewnem stołu.

– Nie bój się – powiedział Vesper. – Przecież nic ci nie zrobię.

– To ty go zabiłeś? – odważył się zapytać chłopak, machając nerwowo głową w kierunku zwłok. – Ty go tak zarżnąłeś, to ty?

Vesper pokręcił głową.

– Nie – powiedział. – Nie ja.

– To kim są ci... oni? – zapytał młody, opuszczając nieco nóż. – Ci, którzy go tak... Tak...

– Renegaci – oznajmił Vesper i nagle zaczął się śmiać, z wyraźną nutą histerii w głosie. – Renegaci – powtórzył. – Straszne skurwysyny. – Śmiech zakończył się nagle, urywanym, podobnym do jęku dźwiękiem.

– Gdzie my jesteśmy? – wydusił chłopiec spoza trzęsących się warg.

– W rzeźni – odparł Vesper powoli.

Podniósł dłoń do ust, zlizał z niej resztki krwi. Zatrzymał wzrok na twarzy gościa, który wpatrywał się w niego zszokowany..

– I co się tak gapisz? – burknął. – Im więcej zjem teraz, tym dłużej pożyjesz. A w międzyczasie może coś wymyślimy.

Popatrzył na podłogę, na której wciąż widniały kałuże krwi. Zaprawiona cytrynianem nie krzepła, wysychała tylko. Pochylił się więc i zaczął zlizywać czerwony płyn, powoli i starannie.

– Kuuurwaaaa! – rozwrzeszczał się chłopak. – Ja pierdolę... Kurwaaa!

– Zamknij się – warknął Vesper spode łba. – Po prostu się zamknij. – Zaczął bacznie obserwować podłogę, w poszukiwaniu pozostałych plam czerwieni.

Krew zdążyła już zniknąć w szczelinach, Vesper zaczął się gorączkowo zastanawiać, ile czasu kupił sobie, zlizując resztki. Wciąż był osłabiony, wciąż potrzebował dużo jeść. Musiał mieć siły, jeśli chciał się stad wydostać. Tylko jak tego dokonać?

Jedno jest pewne, bez niego ten człowiek nie ma żadnych szans. Musi się więc pozbierać za nich obu, zebrać wszystkie siły. Myśleć, cholera, myśleć.

Wstał, podszedł do drzwi. Naparł na nie ramieniem, oczywiście ani drgnęły. Popatrzył na klamkę. Zwykła, drewniana rączka, żadnego dodatkowego zamka. Nacisnął ją, bez specjalnej nadziei na jakikolwiek efekt. No, ale sprawdzić trzeba... Nic.

– Niedobrze – mruknął półgłosem.. – Kurwa, niedobrze. Zablokowane Mocą. Przestań wreszcie! – rzucił w kierunku chłopaka. – Weź się w garść i pomóż, dobrze?

Tamten urwał wiązankę przekleństw i popatrzył na niego z niedowierzaniem. Wbił się w kąt, skulił jeszcze ciaśniej. Machnął przed sobą nożem, ni to w geście rozpaczy, ni groźby.

– Dobrze, wyjaśnijmy sobie coś – oznajmił Vesper, siląc się na spokój. – Twoje przeżycie zależy tylko i wyłącznie od tego, jak ściśle będziesz ze mną współpracował. Poniatno?

– Jesteś pierdolonym psychopatą! – zawył tamten w odpowiedzi. – Zlizywałeś krew z podłogi, zaraz mnie zarżniesz! Trzymaj się ode mnie z daleka!

– Nie jestem psychopatą, tylko wampirem – powiedział Vesper. – Ale takim dobrym, rozumiesz... – Parsknął gorzkim śmiechem. – Witamy na wolności – dodał bez związku, sam do siebie. – Wypuścili cię z zoo, tygrysku... I co teraz zrobisz?

Podniósł wzrok na skulonego w kącie gówniarza: trzymał przed sobą nóż, niczym krzyż.

Nikt mi już teraz nie przeszkodzi

Nikt mnie nie powstrzyma

Lubię to

Odezwał się nagle Wąż.

Mroźne ciarki przebiegły byłemu nocarzowi po plecach.

– Obaj jesteśmy bez szans – powiedział półgłosem.

Chłopak znowu zaczął wrzeszczeć przeraźliwie.

– Zastanawiające – oznajmił Vesper chropawym belkom sufitu – ile to taki człowiek ma sił.

 

9.

Zaczął powoli poruszać się wzdłuż ściany, obserwując ją wszystkimi zmysłami, wytężając intuicję. Jakikolwiek ślad wyrwy w tej barierze, utkanej z drewna i Mocy, błagał w duchu. Choćby ślad, a poradzę sobie, będę drążył do skutku, będę walczył... Byle tylko znaleźć jakiś punkt zaczepienia, przynajmniej pierwszy chwyt.

Na razie nic, ale idźmy dalej, szukajmy wyjścia z tej sytuacji, idźmy dalej.

Przesuwał się krok po kroku, wreszcie przystanął, o jakieś dwa kroki od człowieka. Ten wodził za nim oczami, ale nie ruszał się, zastygły w swoim kącie. Przestał krzyczeć i tylko cienka strużka śliny ciekła mu z kącika ust. Bynajmniej nie pomagał mu utrzymać się po tej stronie rzeczywistości.

– Weź się w garść – wykrztusił Vesper w desperackiej próbie pozostania racjonalnym. – Jedziemy na tym samym wózku. Jeżeli nie uda nam się znaleźć wyjścia, zginiemy tu obaj.

– Nie podchodź do mnie! – wychrypiał tamten, znów podnosząc nóż. – Nie zbliżaj się!

– Wkurwiasz mnie – odparł wampir, błyskawicznie znalazł się koło niego i odebrał mu broń, łatwo, niczym dziecku. – I co teraz zrobisz? No, co?

Chłopak poderwał się i skoczył na drugą stronę pomieszczenia, uderzając niezgrabnie bokiem o stół. Przycupnął w kącie, z jego oczu wręcz wylewało się przerażenie. Niemal wariował ze strachu.

– Kurwa, i to dla ciebie mam ginąć teraz? – nie wytrzymał były nocarz. – Dla takiej jebanej pizdy bez odrobiny jaj? – Zacisnął wargi.

Spokojnie, tylko spokojnie. Przede wszystkim znaleźć wyjście.

Spojrzał znów na ścianę, ale za nic nie mógł się skoncentrować. Patrzył, wiedząc, że tak naprawdę nic już nie widzi. Nie czuje tej zapory, nie myśli rozsądnie... I tylko narasta w nim potworne zmęczenie, a wraz z nim nabrzmiewa dojmujący żal.

Wszystko to kłamstwo, pomyślał gorzko. Miał się za takiego wielkiego drapieżnika, kiedy paradował w ubranku nocarza i strzelał seriami to tu, to tam. A tu proszę, żaden z niego łowca. Żarcie mu gania po pokoju, a ten je jeszcze przekonuje, że powinni współpracować w imię wyższej konieczności.

Daj spokój, zasyczał nagle Wąż z bezdyskusyjnym przekonaniem w nienaturalnie wyraźnym, gadzim głosie. Ten chłopak i tak nie ma szans, wiesz o tym doskonale. Nawet, jeżeli poświęcisz się i zdechniesz tutaj z głodu, oni po niego przyjdą. I po prostu posłuży komuś innemu. Ba, będzie nawet smaczniejszy, po takim stresie, istny rarytas przecież.

Vesper zadygotał, przełknął ślinę. Popatrzył na człowieka, skulonego w kącie, jak kłębek żałosnych szmat. Dookoła niego powiększała się niewyraźna plama, a w powietrzu pojawił się wyraźny zapach moczu..

Już nie chcę go bronić, pomyślał z wściekłością. Najchętniej bym go zajebał, tu i teraz, niech się gnój dłużej nie męczy. Przecież i tak stąd nie wyjdzie.

– Przestań, przestań natychmiast – wyszeptał, zmuszając się do opanowania emocji. – Ja, obywatel Rzeczpospolitej Polskiej, przysięgam... – zaczął znowu przepatrywać ścianę, uważnie, powoli.

Dotarł do drzwi, zatrzymał się przy nich na dobre pół godziny. Potem uniósł się i centymetr po centymetrze przemierzył sufit.

Nic z tego, nic a nic.

A nie mówiłem, zaczął zanosić się triumfalnym śmiechem Wąż.

Krewwwww

Zaśpiewał ponownie.

Vesper popatrzył na zastygłego katatonicznie chłopaka, pokręcił głową z odrazą. Powlókł się do kąta, w którym poprzednio rezydował tamten. Usiadł na ziemi, spuścił głowę.

W pokoju zaczynało potwornie śmierdzieć.

 

10.

Głód pojawił się nagle.

Jeszcze przed chwilą było tylko nieprzyjemne odrętwienie, ślad ssania w żołądku, lekki dyskomfort, ale do wytrzymania... Aż tu pojawił się nagły ból, niczym cios prosto w splot słoneczny, taki, co zapiera dech.

Vesper otworzył szeroko oczy, siłą powstrzymując krzyk. Zaczął oddychać szybko, płytko, łapczywie. Ręce mu drżały.

Ból narastał, palił wnętrzności żywym ogniem, wnet dołączył doń strach. Potworny, oślizgły lęk przed czymś niewyjaśnionym, irracjonalnie groźnym, takim, co się czai w ciemnym pokoju tuż za plecami, kiedy nie można się odwrócić.

Były nocarz uniósł ręce do głowy, ścisnął skronie. Zacisnął zęby, przemocą hamując jęk, wydzierający się spomiędzy warg.

Wytrzymasz, chłopczyku, wytrzymasz, nakazał sobie. Nie taki głód już wytrzymałeś...

Nie. Nieprawda, zaprotestował Wąż z przekonaniem. Nigdy nie było aż tak źle. Tego już nie wytrzymasz. Nie tacy już przed tym klękli, zaśmiał się triumfalnie.

Wykrzywiona cierpieniem twarz Attagena wypłynęła z mroków pamięci. Vesper przegnał ją czym prędzej, wbijając spojrzenie w poznaczony pleśnią sufit. Wytrzymasz, kurwa, wytrzymasz, zapowiedział sobie stanowczo. To ostatnie, co ci jeszcze zostało.

A może przestań się wysilać, chłopie, współczująco rzucił Wąż. Jeszcze masz po co żyć. Naprawdę, jeszcze masz po co...

Się oszukiwać nie wiadomo czym, byle tylko przeżyć, przerwał mu Vesper. Szukać pretekstu. Wymówki.

On i tak nie przeżyje, wiesz o tym, żachnął się gad. Po co masz więc umierać? Dla takiego gnojka? Spójrz na niego, jak się trzęsie, jak siedzi, wgnieciony w kąt, niczym bezwolny śmieć. Czy on zasługuje na życie bardziej niż ty?

Moja przysięga zasługuje na mnie, to wszystko, odparł nocarz z uporem.

Przed oczami pojawił mu się krwawy ślad na oknie, bezwładne ciałko srebrnego orzełka mignęło gdzieś w dole.

Nie tacy już ją złamali, oznajmił Wąż bezlitośnie. Ty też ją złamiesz, prędzej czy później. Tylko przedłużasz męki tego chłopca. On teraz płaci za to, żebyś mógł sobie powiedzieć: przecież próbowałem do końca. I nawet, jeżeli tobie się uda honorowo umrzeć z głodu, tylko opóźnisz moment, w którym przyjdą po niego... oni. Im dłużej to pociągniesz, tym bardziej będziesz w swych oczach niewinny, tym bardziej jednak będziesz winny.

Niczym machina piekielna, w której siedzi Jaś i Małgosia, wyszeptał Vesper, wbijając w sufit napiętnowany szaleństwem wzrok. Wciśniesz guzik, zabijesz Jasia, nie wciśniesz – zabijesz Małgosię. Cokolwiek zrobisz czy nie zrobisz, jesteś czemuś winien.

Wąż roześmiał się nonszalancko, jego sykliwy chichot odbił się stukrotnym echem od ścian pomieszczenia. Więc proszę, siedź i walcz, oznajmił łaskawie. Ale bądź szczery: to nie dla tego człowieka to robisz. Tylko i wyłącznie dla siebie. I swojej głupiej dumy.

Nie, to nieprawda. Te wszystkie złe myśli to prowokacja własnej słabości, niskie wymówki, nie poddam się. Dotrzymam przysięgi.

Im dłużej to trwa, tym większa z ciebie pizda, nie wojownik. Bo nie masz jaj, żeby po prostu wstać i zrobić, co do ciebie należy.

Poddasz się, poddasz. Nie tacy już się poddawali.

– Dołącz do nas, bracie – powiedział Attagen, przywołany kolejną falą wspomnień.

– Nie! – krzyknął Vesper na głos.

Człowiek w kącie naprzeciwko od razu podniósł głowę, wpatrując się w niego z przerażeniem.

– Nie – powtórzył Vesper z histerycznym uporem. – Nie jestem jednym z was.

Tamten zaczął znowu wrzeszczeć. Głód, szarpiący Vespera, nasilił się natychmiast. Jakby bliskość ofiary wywoływała większe pragnienie krwi.

– A co mi tam – powiedział wampir i zaczął krzyczeć też.

 

11.

Ból.

Krew z własnych, pogryzionych rąk, która nie jest w stanie nawet odrobinę zmniejszyć tego piekielnego głodu. I ta nieustanna obecność ofiary, obietnica natychmiastowej ulgi.

Krzyk wyrywa się z gardła, chociaż nie przynosi żadnej ulgi, równie dobrze można byłoby milczeć uparcie. Milczeć, krzyczeć, płakać, kląć... Nic się nie zmienia, jest tylko głód.

Oczy chłopaka płoną przerażonym szaleństwem gdzieś w kącie. Trzeba podjąć tę decyzję, wstać, podejść i zrobić swoje. I iść dalej, zamknąć oczy i nie patrzeć wstecz. Ducunt volentem fata, nolentem trahunt. Powolnego losy prowadzą, opornego ciągną siłą.

Zrozum dobrze, nocarzu, twój opór nie ma sensu, los pociągnie cię siłą i tak, potakuje Wąż gorliwie. Tylko słabniesz coraz bardziej... Możecie tu umrzeć obaj albo umrze tylko on. A wybór jest twój.

Wytrzymasz parę chwil dłużej, to wszystko, co możesz osiągnąć. Więc o co ci chodzi, chcesz bić rekord, mierzyć sobie czas? To zacznij już teraz, bo za chwilę nie będziesz miał już sił.

A przecież chcesz żyć.

Jesteś głodny i po prostu chcesz żyć.

To przecież silniejsze niż wstyd. Że się złamało przysięgę, dumę, cokolwiek.

Po prostu chcesz żyć.

Nagły skok, przerażenie w oczach człowieka prawie wcale się nie zmienia – i tak dawno sięgnęło już szczytu. Błysk noża, tamten prawie nie walczy, poddaje swoją szyję bezwolnie, przecież został ofiarą już wtedy, gdy wchodził do pokoju, w jego głowie była już tylko śmierć. I strach.

Błogosławiony strumień ulgi, Vesper chłepcze krew pośpiesznie, a człowiek się uśmiecha... Musiał już mieć bardzo tego wszystkiego dość.

Dobrze, że tak się stało, jak dobrze.

Nareszcie można wstać.

Vesper rozgląda się dookoła, euforia buzuje w nim jak oszalała. Ależ byłem głupi, myśli, zaśmiewając się w głos. Jaki głupi. To takie proste było przecież, a ja się bałem, jak ostatni dureń. Bałem się wziąć, co zawsze było moje.

Patrzy w dół, na skrwawione zwłoki rozciągnięte u swych stóp.

Jestem drapieżnikiem, to mi się po prostu należało. Nie ma w tym z mojej winy, to nie ja tak urządziłem ten świat. I lew, i antylopa, i świnia w rzeźni, i tak dalej. To wszystko nie ja.

Wąż milknie, słychać tylko, jak gorliwie chłepce krew..

Drzwi otwierają się, na progu stoi Strix.

Patrzy na Vespera z wciąż niewygasłą nienawiścią, w której jednak migoczą krótkie przebłyski porozumienia. Jakby chciał powiedzieć: wiem, jak jest, stary, wiem, jak to jest... Ale przecież nie powie tego temu pierdolonemu psu.

– Macie tego więcej? – rzuca Vesper, ocierając usta ręką. – Zgłodniałem.

Strix kiwa głową i przesuwa się, pozwalając renegatowi wyjść z pokoju.

Zaczyna się seryjne szaleństwo krwi.